Van Halen deed meer dan alleen de wereld kond doen van de aardverschuivende komst van een revolutionaire gitarist. Uitgevoerd door een ondernemend kwartet uit Californië dat zijn naam ontleende aan twee van zijn belangrijkste leden, scheurde het debuutalbum uit 1978 de krantenkoppen weg van punk, injecteerde het frisse energie in een toen zieltogende rock-'n-rollscene, herbedacht hoe heavy muziek en ouderwetse pop naast elkaar konden bestaan, en nodigde iedereen uit om de pleziertjes van een avondje aan het strand met neergelaten dak te ervaren, elke dag van de week, waar ze ook woonden. Met veel zorg gerestaureerd door Mobile Fidelity Sound Lab, en het eerste deel van een multi-albumserie in een spannende samenwerking tussen het beroemde heruitgavelabel en Van Halen, biedt Van Halen vreugdevolle sensaties en hormonaal geladen verlangens zoals nooit tevoren.
Gemasterd vanaf de originele analoge mastertapes en verpakt in een mini-LP-stijl, stelt de genummerde hybride SACD-heruitgave van Mobile Fidelity fans in staat om de oorspronkelijke mix van rauwe kracht, Hollywood-flair en vaudeville-plezier van Van Halen te ervaren voor komende generaties. Met referentiesetende sonische kwaliteit die een 10 keer platina-landmark verheft, waarvan de betekenis niet kwantitatief kan worden gemeten, biedt deze definitieve digitale versie een helder, schoon, transparant, gebalanceerd en draai-het-volume-op-naar-11 beeld van een album dat volledig nieuwe stijlen voortbracht.
Inderdaad, kan een muziekstuk dat de benadering van talloze gitaristen van hun instrument heeft getransformeerd toepasselijker worden genoemd dan "Eruption"? Waarschijnlijk niet, en in slechts 102 seconden herschreef, herdefinieerde en herconfigureerde Eddie Van Halen een vocabulaire dat voor het laatst aanzienlijk werd bijgewerkt door zijn collega-gitaarvirtuoos Jimi Hendrix, tien jaar eerder. Net als de legende uit Washington State ontwikkelde Eddie Van Halen zijn eigen technieken en klanken, terwijl hij zijn aardverschuivende prestaties moeiteloos leek te laten lijken. Vrij van de pretentie, het ego en het vertoon dat veel van zijn imitators besmette, houdt de Nederlandse virtuoos vast aan een rechttoe rechtaan aanpak die de autoriteit, bekwaamheid en visionaire reikwijdte van zijn spel en zijn destijds ongekende vingertaptechnieken benadrukt. Gedurende Van Halen vestigt hij zichzelf als een directe idool - een genie wiens buitenaardse combinatie van breedte, beheersing, gevoel, snelheid, kracht en melodie lijkt te zijn uitgezonden vanuit een andere melkweg.
Evenals bijna elk nummer op het album, dat samenhang en dynamiek in perspectief plaatst en de geavanceerde chemie en eensgezindheid van de jeugdige band bij het begin aantoont. Nadat ze jarenlang hun sporen hadden verdiend in bars en clubs - tot aan het opnemen van een 24-track demo voor Kiss-bassist Gene Simmons in Village Recorders, om vervolgens afgewezen te worden door managementbedrijven die dachten dat hun muziek nergens naartoe zou gaan - kreeg Van Halen eindelijk een verdiende kans toen Warner Bros. executives de groep in 1977 tekenden. De daaropvolgende opnamesessies getuigen verder van de synergie en afstemming binnen de band. Het album werd in slechts een paar weken voltooid met producer Ted Templeman en werd voornamelijk live in de studio opgenomen met minimale overdubs en bewerkingen. De explosiviteit, energie en elektriciteit blijven definitief, en zoals te horen is op deze UD1S-set, plaatst het de groep op een privépodium - zoemende versterkers, de Frankenstrat-gitaar, felle schijnwerpers, bezwete hoofdbanden en nog veel meer.
Van Halen leverde slechts één hit op in de vorm van een Top 40-single (een ademloze cover van "You Really Got Me" van The Kinks), maar bijna elk nummer op het gevierde album is een klassieker geworden. Het werd door Rolling Stone uitgeroepen tot het 202e beste album aller tijden en wordt door talloze experts beschouwd als een van de beste debuutalbums ooit. Het album laat zien wat er kan gebeuren wanneer vier verschillende talenten samenkomen en streven naar dezelfde doelen. In het geval van Van Halen ging het laatste bijna altijd om feesten, vrijheid, seks en, in de onsterfelijke woorden van zanger David Lee Roth, leven "alsof er geen morgen is". De viering begint bij de openingsnoten van het zelfverzekerde "Runnin' with the Devil" - aangekondigd met het gebrul van autotoeters, de stevige baslijn van Michael Anthony en het dreunende drumwerk van Alex Van Halen - en gaat door tot het einde van het vlammende "On Fire", aangedreven door Eddie Van Halen's racetrack-klare gitaarriffs, Roth's flamboyante zang en het ritmesectie die als een katachtige toeslaat.
Het benoemen van individuele hoogtepunten op Van Halen is als het proberen te tellen van alle sterren aan de heldere nachtelijke hemel in de woestijn: er zijn er veel te veel om op te noemen, zodra je er een ziet, merk je nog een dozijn andere op die je eerder niet had gezien, en het geheel is het beste te genieten. Wat na herhaaldelijk luisteren duidelijk wordt, is de pure diversiteit, een feit dat vaak over het hoofd wordt gezien: de hoge harmonieën en funky achtergrond van "Jamie's Cryin'"; het aanhoudende wandelstok-en-hoge-hoed ritme en de doo-wop zangpauze in "I'm the One"; de terugkerende akoestische blues die uitmondt in een snel en eenvoudig meeslepend vuur op de Roth-geleide interpretatie van "Ice Cream Man" van John Brim.
